ايران و امريكا بر لبه تيغ

وزير امور خارجه رأي مثبت شوراي حكام را مانعي جدي در اجراي تصميم پيشنهادي دولت ايالات متحده مي داند و خواستار بازگشت تهران و واشنگتن به شوراي امنيت سازمان ملل و هرگونه گفتگوي سازنده است. شما. بين دو دولت. اما احتمال تغيير سياست ايالات متحده در قبال ايران پس از تغيير مستاجر كاخ سفيد همانطور كه برخي ناظران پيش بيني كرده اند مانند يك چشمه به نظر مي رسد.

اكنون ، مانند گذشته ، تهران و واشنگتن وارد صحنه “رقابت ميل” شده اند. در نهايت كدام طرف قادر به پذيرفتن شرايط ديگري خواهد بود. مشكل بدخيمي همان است كه وجود داشت. “بدون جنگ و مذاكره” دولت دونالد ترامپ خشونت را تا پايان مسدود كرد. اكنون بحث در مورد “اول تو – سپس من” است. تهران مي گويد ابتدا تحريم ها را وضع مي كند ، سپس مذاكره مي كند. واشنگتن اصرار دارد كه تهران به طور كامل از همه وعده ها و مذاكرات مجدد بورژوازي پشتيباني مي كند.

تهران در توجيه مقاومت و مبتني بر تجربه اصرار بر بي اعتبار شدن تعهد كلامي دولت ايالات متحده و در نتيجه ساير اعضاي گروه 1 4 دارد. بازگشت كامل به تعهد بورژوازي مزايايي را كه بورژوا مي توانست به كشور برساند بدون دستاوردهاي چشمگير در عبور از موانع ناشي از “سياست فشار حداكثر” بر ايران فراهم نمي كرد. واقعيت اين است كه خروج يك جانبه دولت ترامپ از برجام به همه آنچه ديپلماسي متقابل دولت حسن روحاني مي تواند براي فروش به عموم مردم و حتي مخالفان برجام ارائه دهد آسيب رسانده است.

خروج از پروتكل الحاقي ، كه به طور قانوني توسط پارلمان ايران به دولت ابلاغ شد ، تنها نتيجه نهايي خروج واشنگتن از شوراي امنيت سازمان ملل بود. تهران از سال 2017 متحمل خسارات اقتصادي زيادي شده است. از آن زمان ، نه تنها دولت بلكه اعتبار سيستم سياسي را با افكار عمومي خود مستقيماً هدف قرار داده است. به همين دليل است كه تهران بر سياست “رفع تحريم ها و مذاكره مجدد” پافشاري مي كند. زمان و شرايط لغو تحريم ها نقش اساسي در تصميم گيرندگان ايراني دارد. تهران به جاي “صبر استراتژيك” نتيجه “مطلوب فشار” را مي خواهد.
با اين حال يك ماه و چند روز پس از روي كار آمدن ، دولت بايدن در همان مسيري حركت مي كند كه ترامپ براي آن آماده كرده است. اگرچه بايدن به عنوان تعهد انتخاباتي به برجام برمي گردد ، اما بازگشت وي براساس رهنمودهايي است كه مايك پمپئو وزير امور خارجه سابق در دوره 12 ساله رياست جمهوري خود تعيين كرده است. تفاوت سياست هاي دولت هاي فعلي و قبلي ايالات متحده در ديپلماسي فعالي است كه دولت ترامپ نداشت. بايدن با بازگشت به رويكرد مشاركتي با متحدان خود در جامعه بين المللي و به ويژه در اروپا به دنبال ايجاد اجماع عليه ايران است. به نظر نمي رسد كه اين يك مانع قابل توجه باشد. سكوت اعضاي 1 5 و حتي پشتيباني از قطعنامه ترويكا اروپا كه توسط هيئت دولت FATF پيشنهاد شده است ، اقدام نظامي پنجشنبه گذشته در نزديكي مرز عراق و سوريه و اظهارات تهديدآميز بايدن عليه تهران در ژانويه. در حال حاضر به يك وضعيت جديد اشاره دارد. سال ، تفاوت قابل توجهي وجود دارد. از همه مهمتر ، دولت بايدن در ايجاد اهداف و زير شرايط براي براندازي ايران در جامعه جهاني هوشيار است. از يك طرف ، وي با دنبال كردن رويكرد “استيك و آب نبات” به دنبال ايجاد اعتماد در جامعه جهاني است كه به دنبال حل مسالمت آميز مسئله هسته اي است و اختلافات ديگري نيز با ايران دارد. از طرف ديگر با بهره گيري از نتايج كار تئاتري خود ، تهران را تحت فشار قرار خواهد داد.

به دنبال اقدام نظامي آمريكا عليه نيروهاي عراقي توسط نيروهاي عراقي در خاك سوريه ، تصويب قطعنامه پيشنهادي آمريكا در جلسه شوراي حكام دو احتمال دارد: اول ؛ بايدن سياست تهديد را به همان ميزان محدود مي كند. دومين؛ اين زمينه را براي اقدامات شديدتر براي محافظت از پرونده ايران فراهم مي كند.
آيا تهران مي تواند از سياست امنيت هسته اي بايدن جلوگيري كند؟ نتيجه جلسه شوراي حكام ، چشم انداز را روشن مي كند. آنچه مسلم است بحران بين تهران و واشنگتن و روند بازگشت به بورژوازي مانند قدم گذاشتن بر لبه بيني است. محمد جواد ظريف گفت: صدور تصميم نامه شوراي حكام مي تواند باعث سردرگمي شود.