اينستاگرام هشت ساعت، چرخ‌زدن در كتاب…؟

به گزارش تيتر نيوز ، روزنامه IS ايران وي نوشت: “اخبار كوتاه و دلخراش بود. متوسط ​​زمان مطالعه در ايران 16 دقيقه و 32 ثانيه است. طبق آخرين آمار ، ايرانيان بالاي 15 سال به طور متوسط ​​هشت ساعت و 18 دقيقه در ماه وقت صرف مي كنند. دقيقه ، و موضوع آنقدر مهم نيست كه تعداد لايك هاي اين توييت خبري حتي به تعداد انگشتان هر دو دست هم نرسد. در زير اين توييت خبري ، توييت ديگري با اين موضوع مي خوانيم: “بالاخره آيا؟ Synoform يا AstraZeneca را بازي مي كنيم ؟ »و 540 نفر يافته هاي علمي جديد خود را منتشر كردند كه هركدام توصيه پزشكي خود را داشتند. آيا آنها واقعاً متخصص هستند يا اين يافته ها را در منابع معتبر علمي مطالعه كرده اند؟

بر اساس گزارش مركز آمار ايران كه 62.560 خانوار را مورد بررسي قرار داده است ، بيش از 33 نفر بالاي 15 سال در ماه كتاب غير درسي مي خوانند. در اين گزارش ، اولويت هاي مطالعه مردم به ترتيب قرآن و دعا ، رمان و داستان كوتاه و كتابهاي روانشناسي و آموزشي است.

اما س importantال مهمي كه مطرح مي شود اين است كه مطالعه و مفهوم آن چيست؟ خواندن بخشي از مطالعه چگونه است؟ آيا بايد خواندن محتواي شبكه مجازي را به عنوان سرخواني انسان در نظر گرفت؟

علي اصغر سيدآبادي ، نويسنده ، محقق فرهنگي و كارشناس كتاب ، تعريف جالبي از كتابخواني دارد. به گفته وي ، كلمه كتاب مناسبتر از خواندن است و ابتدا بايد معني خواندن يا خواندن را به درستي توضيح داد: “ابتدا بايد به سوالات مهم پاسخ داده شود: منظور از خواندن يا خواندن چيست؟ بدون پاسخ روشن به از اين رو ، ما نمي توانيم ارزيابي دقيقي از خواندن داشته باشيم. بنابراين ، مركز آمار ايران در ارزيابي خود شامل خواندن و خواندن كتابهاي دعا مي شود ، در حالي كه در بررسي ارزشها و رفتار ايرانيان ، خواندن نماز يك عمل ديني است و ما سه نوع مطالعه داريم كه بايد از هم متمايز شوند: اول مطالعه براي خواندن است كه شامل كتاب هاي درسي و وسايل كمك آموزشي است كه نبايد با خواندن يا خواندن اشتباه گرفته شود. دوم ، مطالعه براي كار. وقتي يخچال خراب مي شود ، ما در خواندن اين راهنما مشكل داريم. اين مطالعه يا مطالعه نيست ، اما دسته سوم مطالعه عمومي است. “يك مطالعه به دلايل مختلف. براي ، مانند كسب دانش ، انتقال تجربه ، يا لذت بردن و سرگرمي انجام مي شود. “

سيدآبادي خواندن را در دسته سوم مي خواند و مي گويد: “من فكر مي كنم ، اگر ما به طور منطقي به آن نگاه كنيم ، اين 16 دقيقه كه به عنوان ميزان مطالعه روزانه مردم تعريف مي شود ، صحيح نيست و اگر ما ذهن پاك شما را بخوانيم ، كمتر از آن. ” در نظرسنجي اخير از رفتارها و ارزشهاي ايرانيان ، كه دو سال پيش انجام شد ، در بخش نظرسنجي مصرف فرهنگي ، ميزان مطالعه توسط ايرانيان 12 دقيقه در روز اعلام شد. نكته ديگر هنگام بحث كتابخواني انواع مختلف كتابخواني است. در گذشته ، كتابها در زمينه كتابهاي كاغذي خوانده مي شدند و هنوز هم ادامه دارند ، اما اكنون مطالعه در زمينه هاي مختلف انجام مي شود. يكي از اين بسترها دستگاه هاي الكترونيكي و اينترنت است. تاكنون هيچ تحقيقي در مورد تعداد كتابهاي آنلاين خوانده شده و تعداد كتابهاي صوتي مورد استفاده قرار نگرفته است. اگر سطح مطالعه مردم ايران را از نزديك مطالعه كنيم ، چنين روشي از مطالعه نيز بايد مورد ارزيابي قرار گيرد ».

اما از ديدگاه جامعه شناس اردشاير زمين ، 16 دقيقه مطالعه در روز فقط در زمان كرونا ، به دليل بي خانماني و ارتباط مردم امكان پذير است. گراوند با تأكيد بر اين كه مطالعه بايد هدفمند و با هدف باشد ، مي گويد: “اگر مي خواهيم از زورگيري سايبري به عنوان بخشي از مطالعه استفاده كنيم ، بايد گفت كه اكثر ما روزانه هشت ساعت مطالعه مي كنيم. محتواي فضاي مجازي به من فكر مي كنم كه خواندن بايد داراي هدف باشد. افزايش سواد به طور مستقيم با سطح سواد ارتباط دارد. و اوقات فراغت به ابزاري براي پر كردن زمان تبديل شده است. ما با سه نوع مطالعه روبرو هستيم: خواندن يك رمان ، خواندن بي هدف مانند خواندن مطالب توزيع شده در فضاي مجازي و خواندن هدفمند كه من تصور مي كنم بايد باشد. حداكثر چند دقيقه در روز. “به طور معمول ، همه چيز ، حتي خواندن يك كتاب خاص كه ابزاري براي توسعه جامعه بشري ، مي تواند به عنوان يك مطالعه شكوفا شود. “

چرا ايراني ها اينقدر كتاب نمي خوانند؟ اين سوالي است كه هر ساله با فرا رسيدن هفته كتاب و كتابخواني در رسانه ها مطرح مي شود و پس از مدتي فراموش مي شود. آيا استانداردي براي سرانه مطالعه در جهان وجود دارد؟ علي اصغر سيدآبادي با دقت مي گويد كه براي قضاوت ، بايد ويژگي هاي لازم را بررسي كنيم: “چرا 12 دقيقه كوتاه است؟ چند كتاب بخوانيم تا متناسب باشد؟ چقدر تحصيلات عالي بايد داشته باشيم؟ متأسفانه ، چنين نشانگر و اندازه مشخص نشده است.

من سالهاست كه مي نويسم و ​​تحقيق مي كنم و معتقدم كه ايران يكي از كشورهاي منطقه غرب آسيا با كمترين ميزان سواد است. اما آنچه از خود انتظار داريم بيشتر از اين 12 دقيقه است. چرا متوسط ​​مطالعه روزانه ايرانيان پايين است و چرا آنها كتاب هاي ديگر نمي خوانند؟ سه دليل براي پاسخ به اين س Thereال وجود دارد.

اولين دليل مربوط به تحولات جهاني است كه ما نيز در آن هستيم. يافتن رسانه هاي رقابتي از ماهواره تا اينترنت و گروه هاي فناوري جديد. همه آنها به عنوان رقباي كتاب عمل مي كنند و از فرصت خواندن كتاب استفاده مي كنند. اين دومين امر ملي است. يكي از دلايل ملي به ايده خانواده ها ، تحصيلات و دانشگاه ها برمي گردد ، اين يك سيستم احراز هويت تك متن است. به عبارت ديگر ، براي اينكه افراد باسواد باشند و در مدرسه نمرات بالايي بگيرند ، بايد كتاب خاصي را كه در تهران تدوين شده بخوانند و در سراسر كشور بخوانند و آن كتاب كافي است. كتابهاي درسي واحد مدتهاست مورد انتقاد قرار گرفته است و در بسياري از كشورها ديگر كتابهاي درسي متمركز وجود ندارد. در اين كشورها ، موضوعات بر اساس كتابهاي مختلفي كه تدريس مي شوند انتخاب مي شوند. به همين دليل ، دانش آموز ، معلم يا دانش آموز هرگز احساس نمي كند كه خواندن كتاب كافي است و خواندن كتاب هاي مختلف در زمينه و موضوع مورد علاقه آنها.

دومين بحث ملي مربوط به تبليغات رسمي و دولتي است ، كه خواندن را وسيله اي براي انتقال دانش و فهم معرفي مي كند. در اين تبليغات تاكيد شده است كه با مطالعه كتاب ، دانش افزايش مي يابد و ما دانشمند مي شويم. در حالي كه امروزه روش هاي متفاوتي براي انتقال دانش وجود دارد ، برخي از مردم تعجب مي كنند كه چرا بايد كتاب بخوانند در حالي كه مي توانند از راه هاي ديگر نيز دانش كسب كنند؟

عامل سوم فقر و نابرابري اقتصادي است كه باعث كاهش زمان اوقات فراغت مي شود. “وقتي فردي سعي مي كند نيازهاي اوليه زندگي را از صبح تا شب برآورده كند ، جهان او به برآوردن نيازها محدود مي شود و نمي تواند به چيزهايي مانند كتاب و كتاب فكر كند ، و در اين زمينه. خواندن كتاب بسيار سرگرم كننده است.”

زمين يكي از مهمترين عوامل كاهش بيسوادي در ايران است و معتقد است كه نسل بعدي نسل بعدي خواهد بود: “دلايل مختلفي وجود دارد كه ميزان باسوادي جمعيت ايران پايين است و اولين سابقه ما بيشتر والدين نسل باسواد يا بي سواد. سالها پيش ميزان باسوادي در ايران 5 درصد بود. وقتي در خانواده چيزي شبيه كتابخانه وجود ندارد ، كودكان معمولاً با كتابهاي درسي سواد دارند اما تحصيلات ندارند. در زماني كه كتابهاي غير درسي جايي ندارند ، كودكان علاقه چنداني به خواندن چنين كتابهايي ندارند ، اما امروزه با افزايش نرخ باسوادي ، مي بينيم كه اكثر كودكان امروزي به مطالعه كتاب علاقه مند هستند. بهترين هديه براي آنها يك كتاب است و آنها كتابها را با علاقه زيادي مي خوانند. كودكان امروز علاقه زيادي به رمان و فيلم دارد و سعي مي كند ادبيات را در كتاب ها بياموزد. بنابراين بايد به نسل آينده اميدوار بود. “با توجه به علاقه اي كه در بين نسل هاي جديد وجود دارد ، ميزان سواد در كشور در سال هاي آينده افزايش مي يابد ، و نسل جديد نسل سوادآموزي خواهد بود. “

انتهاي پيام